Η Αθλητική διαπλοκή απευθύνεται για πρώτη φορά σε πρώτο ενικό και παρουσιάζει τον μοναδικό τρόπο που βίωσε το έπος του πρώτου ευρωπαϊκού, μαζί με αδημοσίευτες φωτογραφίες και βίντεο. Bonus: Ένας αλλόκοτος εφιάλτης που όμως δεν ήταν προφητικός!
Ήταν πέντε μέρες πριν τον Δεκαπενταύγουστο του 2023 όταν ξεκίνησε το ευρωπαϊκό ταξίδι του Ολυμπιακού για τη σεζόν 2023/24 απέναντι στην βελγική Γκενκ.
Παρακολουθώντας την αναμέτρηση σε καφετέρια πλατείας κυκλαδίτικου νησιού, είχα όπως πάντα την κρυφή ελπίδα ότι έφτασε η χρονιά μας. Ποτέ δεν περίμενα όμως όσα επρόκειτο να συμβούν, με αποκορύφωμα τη βραδιά της 29ης Μαΐου, εννέα μήνες αργότερα...
Μετά την πρόκριση στα νοκ άουτ του Conference League τον χειμώνα, το σημείο-κλειδί της σεζόν ήταν η πρόσληψη του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ στις 11/02/2024. Οι εικόνες του, αγκαλιά με το τρόπαιο του Europa League της περασμένης σεζόν, έκαναν κάποιες μύχιες σκέψεις να ψιθυρίζουν: «λες;»
Πρώτος αντίπαλος στα νοκ άουτ, η πρωταθλήτρια Ουγγαρίας Φερεντσβάρος στον ενδιάμεσο νοκ άουτ γύρο για την πρόκριση στους «16». Το γκολ των Ούγγρων στο δεύτερο λεπτό του πρώτου αγώνα στο «Γ. Καραϊσκάκης» με γονάτισε έστω και για λίγο. Η ακύρωσή του μέσω var επανέφερε τις ελπίδες. Παλιά δεν γίνονταν αυτά. Δεν αποδιδόταν δικαιοσύνη. Τώρα κάτι φάνηκε να αλλάζει. Το var ήταν αυτό που έπρεπε να παρέμβει και στη ρεβάνς για να καταλογιστεί το πεντακάθαρο πέναλτι στον Ολυμπιακό.
Μετά την πρόκριση επί των Ούγγρων, η όρεξη για πορεία μεγάλωσε. Ακολούθησε η κλήρωση στις 23/02/2024 που έφερε την Μακάμπι Τελ Αβίβ αντίπαλο στους «16». Ο Ολυμπιακός απέφυγε τα μεγαθήρια τύπου Άστον Βίλα, Φιορεντίνα, Λιλ.
Στις 18:00 εκείνης της μέρας δημοσίευσα στην Αθλητική διαπλοκή ένα κείμενο με τίτλο: «Το έκτο ραντεβού στους «16» επί Μαρινάκη και η αύρα Μεντιλίμπαρ». Στο κείμενο αυτό, υπήρξα «νονός» της περίφημης ατάκας για την «αύρα» του νέου προπονητή και ανέλυα τους οιωνούς που υπήρχαν για κάτι ξεχωριστό...
ΦΑΣΗ «16»
Ήμουν παρών στο γήπεδο Καραϊσκάκη στον πρώτο αγώνα με την Μακάμπι, με την ελπίδα να γίνει το πρώτο βήμα πρόκρισης στα προημιτελικά και να έρθει αυτό που δεν κατάφερε για διάφορους λόγους ο Ολυμπιακός το 2005 απέναντι στη Νιούκαστλ, το 2008 απέναντι στην Τσέλσι, το 2010 απέναντι στην Μπορντό, το 2012 απέναντι στην Μέταλιστ, το 2014 απέναντι στην Γιουνάιτεντ, το 2017 απέναντι στην Μπεσίκτας, το 2020 απέναντι στη Γουλβς και το 2021 απέναντι στην Άρσεναλ...
Πολλοί φίλοι Ολυμπιακοί ήταν επιφυλακτικοί για την κλήρωση απέναντι στην Μακάμπι, λόγω της κακής παράδοσης με τους Ισραηλινούς. Εγώ ήμουν υπεραισιόδοξος ακριβώς γι αυτόν το λόγο. Οι παραδόσεις είναι για να σπάνε.
Το 1-4 του πρώτου αγώνα στις 7 Μαρτίου φάνηκε να τους δικαιώνει. Υπήρχαν και τα γνωστά λύματα του διαδικτύου που ειρωνεύονταν την «αύρα Μεντιλίμπαρ». Έφυγα από το γήπεδο συνειδητοποιημένος ότι το ταξίδι τελείωσε, χωρίς να γίνει καμία υπέρβαση. Του χρόνου πάλι...
Και όχι, δεν θα πω ότι «βαθιά μέσα μου πίστευα στην ανατροπή». Πίστευα όμως σε διπλό στη ρεβάνς, λόγω της χαλαρότητας των Ισραηλινών μετά το 1-4 και μίας άνεσης δικής μας χωρίς άγχος, αλλά μέχρι εκεί...
Η πρόκριση ήταν ένας πραγματικός άθλος. Ήταν μία μαγική βραδιά που όλοι θα θυμόμαστε για πάντα. Κάθε ένα γκολ... Ήταν από τις βραδιές που σε χαλυβδώνουν στην Ευρώπη. Από αυτές που τρέφουν τον κόσμο σου και τον γεμίζουν. Έξι γκολ και η μεγαλύτερη εκτός έδρας ανατροπή στην ιστορία των ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Αφού έγινε αυτό, όλα μπορούσαν να συμβούν! Έτσι ο Ολυμπιακός έφτασε σε προημιτελικά ευρωπαϊκής διοργάνωσης για πρώτη φορά μετά από 25 χρόνια.
Και πλέον το πράγμα σοβάρεψε για τα καλά...
ΠΡΟΗΜΙΤΕΛΙΚΑ
11/04/2024 - 18/04/2024:
Η εβδομάδα αυτή ήταν η πιο αγχωτική από όλες. Πίστευα ότι αν έρθει η πρόκριση επί της Φενέρ, το τρένο δεν θα σταματήσει πουθενά. Αισθανόμουν ότι ο νικητής αυτού του ζευγαριού θα κατακτούσε το τρόπαιο.
Αν περνούσε η Φενερμπαχτσέ, μπορούσα να φανταστώ την τουρκική ομάδα να πανηγυρίζει στο γήπεδο της ΑΕΚ, φέρνοντας στην Τουρκία το δεύτερο ευρωπαϊκό τρόπαιο, 24 χρόνια μετά το έπος της Γαλατασαράι στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ.
Ήμουν παρών στον πρώτο αγώνα του γηπέδου Καραϊσκάκη. Πρώτος ευρωπαϊκός προημιτελικός για την ομάδα μετά τον Μάρτιο του 1999. 1/4 του αιώνα μετά...
Ανήκα στους πικραμένους μετά τη λήξη. Δεν θυμάμαι να είμαι πιο ξενερωμένος μετά από αγώνα στα τελευταία χρόνια. Παρά τη νίκη, για μένα ήταν η χειρότερη βραδιά της ευρωπαϊκής πορείας, ψυχολογικά, όχι αγωνιστικά. Να κερδίζεις 3-0 στο 68', να «μυρίζει» τέταρτο γκολ, αλλά στο τέλος να φεύγουν οι Τούρκοι ανακουφισμένοι με το 3-2. Η όλη κατάσταση προμήνυε μία νέα Γιουβέντους, μία νέα Μέταλιστ, μία νέα Γουλβς. Άλλη μία χαμένη ιστορική ευκαιρία, άλλο ένα what if...
Τους αρκούσε ένα γρήγορο γκολ στη ρεβάνς για να έρθει ο προημιτελικός στα ίσια (όπερ και εγένετο) και μετά όλα θα ήταν πιο δύσκολα απέναντι σε έναν γαλαξία αστέρων με δυσθεώρητο μπάτζετ και μία έδρα-βεζούβιο στην Πόλη.
Η εβδομάδα κύλησε με πολύ άγχος. Η ευκαιρία ήταν ιστορική. Πρόκριση σε ημιτελικά ευρωπαϊκής διοργάνωσης για πρώτη φορά στην ιστορία σου. Ένας από τους τελευταίους προπαγανδιστικούς μύθους θα κατέρρεε. Αν τα καταφέρουμε, θα παίξουμε για πρόκριση σε τελικό! Και ποιος ξέρει τι θα ακολουθούσε μετά;
Παρακολούθησα τον αγώνα στο σπίτι ενός φίλου μέσω της εφαρμογής της Cosmote TV που είχε μικρή χρονική καθυστέρηση. Σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, ήμουν συνδεδεμένος σε στοιχηματική εταιρεία μέσω του κινητού μου τηλεφώνου για να βλέπω αν θα «κλειδώσουν» οι αποδόσεις. Έκανα spoiler στον εαυτό μου για να διώξω το άγχος στις επιθέσεις της Φενέρ.
Μου φαίνεται απίστευτο πώς στάθηκε ο Ολυμπιακός όρθιος για 120 λεπτά σε μία τέτοια έδρα, ειδικά αφού βρέθηκε νωρίς πίσω στο σκορ. Ήταν άθλος ότι οδηγήθηκε ο προημιτελικός στα πέναλτι. Η διαδικασία των πέναλτι όμως, ήταν ψυχοφθόρα.
Είναι συγκλονιστικό ότι σε μία τέτοια διαδικασία κρίνονται ακόμα και τίτλοι μουντιάλ. Έχει όμως και άγρια ομορφιά. Ποιος έχει το θάρρος να κοιτάξει κατάματα την ιστορία; Αυτός θα δικαιωθεί. Ο Τζολάκης το έκανε τρεις φορές. Ο Ολυμπιακός πέρασε και γράφτηκε ιστορία! Για πρώτη φορά σε ημιτελικά και οι Τούρκοι στο καναβάτσο...
Αισθανόμουν εξαντλημένος μετά από την αγχωτική εβδομάδα και το τρίωρο θρίλερ. Δεν είχα καν το κουράγιο να πανηγυρίσω...
Πέρασαν 14 ώρες «hangover» για να ηρεμήσω και να απολαύσω χαλαρός τον ημιτελικό του Youth League που ξεκινούσε την επομένη στις 15:00 και επιφύλασσε μια ακόμα τεράστια χαρά και περηφάνεια...
ΗΜΙΤΕΛΙΚΑ
09/05/2024: Είκοσι χρόνια μετά την ανακατασκευή του, το ερυθρόλευκο «κάστρο» φιλοξένησε έναν ευρωπαϊκό ημιτελικό. Ήμουν μέσα στον ιστορικό επαναληπτικό αγώνα και πραγματικά δεν μπορώ να εκφράσω με λόγια την ατμόσφαιρα που έζησα.
Oι οπαδοί πόσων ομάδων έχουν την τύχη να ζουν τόσο σπουδαίες βραδιές και μάλιστα στην ιστορική φυσική τους έδρα;
Το ιστορικό διακύβευμα σε συνδυασμό με τον αέρα που έδινε 2-4 του πρώτου αγώνα, είχε ξεσηκώσει τον κόσμο που ήταν γεμάτος αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία, παρότι η αποστολή ήταν και πάλι δύσκολη απέναντι σε ένα μεγαθήριο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου με αξία παικτών στα 700 εκατομμύρια ευρώ!
Η ώρα δεν περνούσε με τίποτα. Κανείς δεν έχει ξαναδεί ελληνικό γήπεδο σε τέτοια κατάσταση. Το πάθος και η «δίψα» για ιστορική δικαίωση ξεχείλιζαν.
Το σύνθημα «μαζί με μας να δούνε κι οι νεκροί μας τον θρύλο μας στον τελικό» δονούσε το γήπεδο. Ένα διαχρονικό σύνθημα που τραγουδούσαν πάντα οι φίλοι της ομάδας σε κάθε αγώνα. Από αναμετρήσεις κυπέλλου μεσημέρια Τετάρτης και αγώνες πρωταθλήματος, μέχρι ευρωπαϊκές βραδιές... Όμως αυτή τη φορά το τραγουδούσαν και γινόταν πράξη μπροστά στα μάτια τους!
Τα περισσότερα οπαδικά συνθήματα μιλούν για το παρελθόν. Όμως πόσοι οπαδοί έχουν την τύχη να εκφράζουν όνειρα για το μέλλον στα συνθήματά τους και αυτά να υλοποιούνται από τη ζωή; Η βραδιά ήταν μαγική. Όμως τα σπουδαιότερα δεν είχαν έρθει ακόμα...
Το σύνθημα «και το βράδυ, το βραδάκι» δονούσε επίσης το γήπεδο. Το αγαπημένο μου σύνθημα, σήμα-κατατεθέν μεγάλων στιγμών που αναβλύζει αισιοδοξία.
Το γρήγορο γκολ έδιωξε το άγχος. Ο Ολυμπιακός έκανε αυτό που έπρεπε. Ακολούθησε στο τέλος το δεύτερο γκολ. Και νίκη και πρόκριση! Το σφύριγμα της λήξης μάς έστειλε στα ουράνια.
Τελικός!
Όλη τη νύχτα ο Πειραιάς γιόρταζε. Ήταν η μεγαλύτερη στιγμή της ιστορίας του Ολυμπιακού μέχρι την επόμενη...
Επιστρέφοντας στον ηλεκτρικό του Πειραιά, παρατηρούσα τον κόσμο που πανηγύριζε έξαλλα και κατευθυνόταν προς το Δημοτικό Θέατρο για να γιορτάσει μέχρι το πρωί! Η ψυχολογία στα ύψη...
ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ
Οι μέρες για τον τελικό κυλούσαν αργά και βασανιστικά. Για μένα ήταν από τις πιο δύσκολες περιόδους. Ήταν πολύ μεγάλο αυτό που διακυβεύεται για να απολαύσω κάποια προσμονή.
Όποιον Ολυμπιακό συναντούσα, απολάμβανε την προσμονή και το ταξίδι μέχρι τον τελικό. Εγώ το μισούσα. Μήπως καλύτερα να μην φτάσεις τόσο κοντά στον κρυμμένο θησαυρό αν τελικά δεν τον βρεις;
Είναι όμως μοιραίο ότι για να ζήσεις την απόλυτη ευτυχία, θα περάσεις μέσα από το χειρότερο άγχος. Δεν μπορείς να το υπερπηδήσεις. Όταν μία διοργάνωση έχει τελικό και δεν κρίνεται από βαθμολογία, θα περάσεις αυτή τη διαδικασία.
23/05/2024: Είναι η μέρα που εξασφαλίζω εισιτήριο για τον μεγάλο τελικό. Όποιος γνωστός και φίλος το μάθαινε, μου έλεγε ότι με ζηλεύει.
Δεν αισθάνθηκα ούτε ένα δευτερόλεπτο τυχερός. Δεν με απασχολούσε να ζήσω από κοντά τον τελικό. Ήθελα απλά να ξυπνήσω και να έχει πάρει ο Ολυμπιακός το ευρωπαϊκό. Δεν με ενδιέφερε να το ζήσω ή να το απολαύσω. Οποιαδήποτε χαρά αφορά τον εαυτό μου, είναι αδιάφορη.
Κάποιοι ρωτούσαν, όπως είναι φυσικό: «Συγγνώμη δεν χαίρεσαι που θα είσαι μέσα;» Απάντηση: ΟΧΙ! Θα χαρώ μόνο αν ο Ολυμπιακός πάρει το τρόπαιο. Ας μην το δω καν αν χρειαστεί. Ας με αναγκάσουν να δω ελληνική ταινία των 60s με αντάλλαγμα την κατάκτηση.
Νύχτα 27ης Μαΐου, ξημέρωμα 28ης: Στις 06:19 τα ξημερώματα ξυπνάω από έναν αλλόκοτο εφιάλτη. Και τώρα φτιάξτε καφέ και απολαύστε την περιγραφή του αλλοπρόσαλλου ονείρου:
Βρισκόμουν στον τόπο καταγωγής μου και έπρεπε να πάρω το αεροπλάνο για να πάω στην Αθήνα για τον τελικό. Ήταν δέκα λεπτά πριν από την έναρξη του τελικού και ακόμα έφτιαχνα τη βαλίτσα μου στο σπίτι για να πάω στο αεροδρόμιο για την πτήση! Τα πράγματα έπεφταν από τα χέρια μου, η βαλίτσα δεν έκλεινε, δεν έβρισκα την ταυτότητα. Το αεροπλάνο για Αθήνα φεύγει σε 5 λεπτά, ο τελικός αρχίζει σε 10 λεπτά και εγώ ακόμα δεν έχω πάει στο αεροδρόμιο! Πώς θα προλάβω;
Βγαίνω στο δρόμο πανικόβλητος με τα μισά πράγματα και τη βαλίτσα μισόκλειστη, τρέχω, δεν βρίσκω ταξί για το αεροδρόμιο. Σαν από μηχανής Θεός εμφανίζεται ένας φίλος μου με το αμάξι. «Άντε θα σε πάω στο αεροδρόμιο, αλλά θέλω πρώτα να μου κατεβάσεις μερικά κρέατα από το μπάρμπεκιου (!) που κάναμε προχθές». Ανεβαίνω ξανά στο σπίτι, ψάχνω τα κρέατα στο ψυγείο, ψάχνω να βρω ταψί για να τα βάλω μέσα, μου πέφτουν στο πάτωμα από τη βιασύνη, τα μαζεύω ένα-ένα από το πάτωμα. Κατεβαίνω ξανά τρέχοντας, μου πέφτουν τα κρέατα στο δρόμο, μπαίνω στο αυτοκίνητο. Με πηγαίνει στο αεροδρόμιο σιγά-σιγά. Του ζητάω να τρέξει, αλλά τίποτα.
Φτάνουμε με μεγάλη καθυστέρηση, ο τελικός στην Αθήνα πρέπει να έχει ξεκινήσει πια. Φτάνω λαχανιασμένος στα γκισέ, παρακαλώ έναν υπάλληλο της Aegean να με βάλει στο αεροπλάνο. «Ηρεμήστε κύριε, θα φροντίσω να μπείτε στο αεροπλάνο, αλλά πρώτα πρέπει να μας καταβάλετε 90 ευρώ επειδή η πτήση καθυστερεί εξ αιτίας σας!» Πληρώνω και κάνω check in.
Πάω να σηκώσω την βαλίτσα, άφαντη! «Πού πήγε; Εδώ ήταν!» Αρχίζω να ψάχνω, πουθενά η βαλίτσα. «Ακολουθήστε με κύριε σε έναν ειδικό χώρο να κάνουμε έρευνα να την βρούμε». «Μα τι λέτε, η πτήση θα φύγει, ο τελικός έχει ξεκινήσει». Βρίσκομαι σε κάτι σκοτεινούς, ερημικούς διαδρόμους στα υπόγεια του αεροδρομίου, τρέχω σαν παλαβός, ψάχνοντας τη βαλίτσα, κατεβαίνω σε κάτι υπόγεια μυστικά τούνελ που συνδέουν μεταξύ τους όλα τα αεροδρόμια της Ελλάδας!
«Πού είναι η βαλίτσα; Τι θα κάνουμε; Πότε θα μπω στο αεροπλάνο; Πότε θα φτάσουμε Αθήνα; Πότε θα προλάβω να πάω από το "Βενιζέλος" στην Opap Arena; Θα με αφήσουν να μπω στο γήπεδο με τη βαλίτσα;» Σταματάω το τρέξιμο στο υπόγειο τούνελ να πάρω μία ανάσα. Ας μπω από το κινητό να δω πόσο είναι το σκορ. Έχει μόλις τελειώσει το πρώτο ημίχρονο: «Ολυμπιακός-Φιορεντίνα 3-9!»
Ξυπνάω έντρομος και με δυνατό πονοκέφαλο. Είναι 06:19 και ξημερώνει Τρίτη 28 Μαΐου. Βγαίνω στο μπαλκόνι για να πάρω αέρα, όσο το αναβράζον παυσίπονο εξαϋλώνεται μέσα στο ποτήρι με το νερό. Ο κόσμος ξυπνάει σιγά-σιγά για να πάει στη δουλειά του και τα πουλιά κελαηδάνε. Το 3-9 ήταν ένας άρρωστος εφιάλτης. Μήπως όμως, όπως λέει ο λαός «ό,τι βλέπεις στον ύπνο σου, συμβαίνει το αντίθετο»;
Νύχτα 28ης Μαΐου, ξημέρωμα 29ης: Δεν διαβάζω τίποτα. Δεν μπαίνω σε αθλητικά sites, δεν διαβάζω ρεπορτάζ, δεν ακούω ραδιόφωνο. Κάνω μόνο μία απόπειρα να συνδεθώ στο Facebook: Ένας καταιγισμός από «ξημερώνει εκείνη η μέρα που πάντα περιμέναμε...». Δεν αντέχω τη συναισθηματική φόρτιση και αποσυνδέομαι αμέσως.
Μπαίνω στο YouTube και αρχίζω να βλέπω τα πιο άσχετα βίντεο που δεν έχω δει ποτέ στη ζωή μου για να ξεχαστώ και να χαλαρώσω. Από funny videos με γάτες, μέχρι basejump στην παραλία «Ναυάγιο» της Ζακύνθου και συνταγές μαγειρικής. Ο ύπνος έρχεται και είναι βαθύς, σχεδόν ληθαργικός, χωρίς κανένα όνειρο.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΕΡΑ
Ξυπνάω από τον λήθαργο στις 2 το μεσημέρι. Ξεκινάω για το Νέο Φάληρο που είναι ο σταθμός συγκέντρωσης. Οι εικόνες που αντικρίζουν τα μάτια μου, θυμίζουν τις μέρες της μεταπολίτευσης. Μια πρωτοφανής λαϊκή συσπείρωση.
Η όλη διαδικασία βοηθάει να κυλήσει ο χρόνος. Αυτό ήταν ένα πλεονέκτημα της παρουσίας μου στο γήπεδο, από το να ήμουν σπίτι και να μην περνάνε οι ώρες.
Έχω κόκκινο εισιτήριο στην εφαρμογή της UEFA. Πόσο άχαρο να μην υπάρχει σε έντυπη μορφή για ενθύμιο. Ούτε καν printscreen δεν σε αφήνει να πάρεις η εφαρμογή.
Ο ηλεκτρικός ξεκινάει από το Φάληρο χωρίς καμία στάση σε ενδιάμεσους σταθμούς. Παρέα η Δροσιά. Θα φέρει γούρι άραγε; Σε χρόνο-ρεκόρ φτάνουμε στον Περισσό. Οι μνήμες μου τρέχουν στη Ριζούπολη. Σε απόσταση λίγων μέτρων είχε γραφεί μια μεγαλειώδης σελίδα στην ιστορία του Ολυμπιακού. Θα γραφτεί η πιο λαμπρή σελίδα στην ίδια ευρύτερη περιοχή; Οι σκέψεις τρέχουν διαρκώς.
Στις 20:05 βρίσκομαι μέσα στο γήπεδο και η πρώτη φωτογραφία που τραβάω είναι αυτή:
Το γήπεδο δεν με εντυπωσιάζει κατασκευαστικά και μου φαίνεται αρκετά «στενό». Ελάχιστη σημασία έχουν όμως αυτά.
Κάθομαι στη θέση μου, προσπαθώντας να χαλαρώσω και αποφασίζω να κάνω ένα μίνι σερφάρισμα στα αθλητικά sites:
«Αυτό είναι το λεωφορείο που έχει ετοιμάσει ο Ολυμπιακός, αν πάρει το Conference League (pic) - Δείτε την φωτογραφία από το λεωφορείο που έχει ετοιμάσει ο Ολυμπιακός, αν κατακτήσει το Conference League».
Από τα μάτια μου περνούν τα «κοράκια» που αδημονούν να ετοιμάσουν κολλάζ του ανοιχτού λεωφορείου με εικόνες από την απονομή της Φιορεντίνα. Ας μην κάνω όμως τέτοιες σκέψεις...
Η ώρα πλησιάζει και μετά την τελετή έναρξης φτάνει η στιγμή της ανάκρουσης του ύμνου του Europa League με την κάμερα να τραβάει τις ενδεκάδες των ομάδων.
Αυτή τη στιγμή την είχα φανταστεί παρά πολλές φορές στη ζωή μου. Είχε τύχει ακόμα και σε τζόκινγκ να ακούω στα ακουστικά τον ύμνο του Europa League και να φαντάζομαι αυτή τη στιγμή! Και εκείνη τη βραδιά υλοποιήθηκε...
Ώρα 22:25 Αποφασίζω να καταγράψω για πρώτη φορά με το κινητό φάση της αναμέτρησης σε κόρνερ του Ολυμπιακού. Είναι το 25', ο Τσικίνιο εκτελεί και ο Ποντένσε με κεφαλιά φτάνει κοντά στο γκολ.
Ο αγώνας προχωράει και φτάνουμε σχεδόν 10 λεπτά πριν την ολοκλήρωση της κανονικής διάρκειας του τελικού με το άγχος να κυριαρχεί. Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν είχα καταγράψει άλλη φάση με το κινητό μου τηλέφωνο.
Έχει τύχει στη ζωή μου να παρακολουθώ αγώνες τοπικών πρωταθλημάτων στον Πειραιά και να καταγράφω σχεδόν κάθε φάση, περιμένοντας να πετύχω το γκολ κάποιου φίλου ή γνωστού. Στον τελικό δεν το είχα κάνει καθόλου! «Μα καλά γιατί δεν κάνω το ίδιο και σήμερα, είναι δυνατόν;»
23:38:43 Ο Ολυμπιακός κερδίζει φάουλ. Βγάζω το κινητό και τραβάω τη φάση. Εκτελεί ο Όρτα, κεφαλιά ο Ιμπόρα, η μπάλα λίγο άουτ!
00:18. Το πρώτο ημίχρονο της παράτασης ολοκληρώνεται. Στέλνω μήνυμα σε έναν φίλο μου που βρίσκεται σε άλλο σημείο του γηπέδου ότι δεν θα αντέξω αν πάει στα πέναλτι. Δεν θέλω να το περάσω αυτό. Ας μας απέκλειε η Μακάμπι στο 1-4 παρά να το χάσουμε έτσι. Δεν είμαστε παναθηναϊκοί να αρκούμαστε σε μία συμμετοχή.
00:23. Βρισκόμαστε στο δεύτερο ημίχρονο της παράτασης και ο Ολυμπιακός επιτίθεται μπροστά από το πέταλο όπου βρίσκομαι. Σηκώνω το κινητό να καταγράψω μία ακόμα επίθεση του Ολυμπιακού μήπως και...
Ο Όρτα κρατάει την μπάλα από αριστερά, είναι κουρασμένος και βγάζει μία αναιμική σέντρα. Ο Τερατσιάνο μπλοκάρει εύκολα. Το βίντεο κόβεται άδοξα...
00:30:50. «Μάχες σώμα με σώμα»... Φτάνουμε στο 116' και η ατμόσφαιρα είναι πλέον ηλεκτρισμένη σε ακραίο βαθμό. Το αισθάνεσαι παντού. Ο Κίνι απομακρύνει την μπάλα και ο Ελ Κααμπί ξεχύνεται. Προτού δώσει πάσα στον Όρτα πιάνω για τρίτη φορά τη συσκευή του κινητού μου τηλεφώνου και πατάω το rec:
Ο χρόνος παγώνει... Είναι η στιγμή που όλοι είχαμε φανταστεί κρυφά στη ζωή μας, όλοι την είχαμε ονειρευτεί, όλοι την είχαμε αναπαραστήσει από παιδιά και τελικά είχαμε ένα καρμικό ραντεβού μαζί της εκείνη τη νύχτα. Ένα νικητήριο γκολ σε ευρωπαϊκό τελικό και μάλιστα λίγο πριν το τέλος, κάτι που το κάνει ακόμα πιο ανατριχιαστικό.
ΓΚΟΛ! ΕΙΝΑΙ ΓΚΟΛ!
Η ιστορία γράφεται και την καταγράφω σε μια καταπληκτική λήψη του πιο ιστορικού γκολ του Ολυμπιακού και του ελληνικού ποδοσφαίρου σε διασυλλογικό επίπεδο. Η ακριβής ώρα της στιγμής που η μπάλα πέρασε τη γραμμή του τέρματος της Φιορεντίνα, είναι 00:30:50 σύμφωνα με την επίσημη χρονοσήμανση της Android στην καταγραφή του τέρματος από το βίντεο.
Εκείνο το κλάσμα του δευτερολέπτου που η μπάλα αγκάλιασε το πλεκτό δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια, ούτε με άρθρα, ούτε με στίχους τραγουδιών, ούτε με τίποτα... Εκείνο το συναίσθημα, είναι ασύγκριτο. Είναι η δικαίωση μίας ζωής, είναι η λύτρωση γενεών ολόκληρων για όλα εκείνα τα what if που μας πόνεσαν άδικα, είναι η ιστορία που γράφεται μπροστά στα μάτια μας.
Οι στιγμές είναι απερίγραπτες. Στο τέλος του βίντεο θα προσέξετε το «μπουκάρισμα» των αναπληρωματικών στον αγωνιστικό χώρο. Για κάποιο λόγο αυτό με ανατρίχιασε περισσότερο από όλα, γιατί ένιωθα ότι επικύρωνε αυτό που είδα. Είναι η πιο έντονα χαραγμένη στιγμή από εκείνη τη βραδιά. Δεν το είχα φανταστεί, ήταν αλήθεια, μπαίνουν οι παίκτες στο γήπεδο!
Θα χρειαστεί ακόμα ένα τριπλό δράμα. Η αναμονή της επικύρωσης του γκολ, η ευκαιρία της Φιορεντίνα στο 121' και η πάροδος των καθυστερήσεων.
Από το μυαλό μου περνάει η εικόνα του διαιτητή Αρτούρ Σοάρες Ντίας με ανεβασμένο το χέρι να υποδεικνύει το οφσάιντ. Τα κοράκια θα έφτιαχναν τέρατα με τις εικόνες των πανηγυρισμών από την πλατεία Κοραή για ένα γκολ που μετέπειτα ακυρώθηκε, μονταρισμένες με την απονομή της Φιορεντίνα. Θα τις έκαναν αφίσα στο δωμάτιό τους και εικόνα προφίλ σε όλες τις troll σελίδες τους. Δεν έγινε ποτέ.
Η Φιορεντίνα αγγίζει την ισοφάριση στο 121'. Μία μίνι ανακοπή, όπως και με την Άρσεναλ το 2020 στην ευκαιρία του Ομπαμεγιάνγκ στο 123', γιατί ο Ολυμπιακός είναι συνυφασμένος με το δράμα. Το δράμα υπάρχει στο dna του.
Όμως, πέραν των αμυντικών, υπήρχαν 21 ζευγάρια πόδια που δεν θα επέτρεπαν να μπει αυτό το γκολ...
Ο χρόνος των καθυστερήσεων περνάει. Ο Τζολάκης μπλοκάρει για τελευταία φορά την μπάλα στο τέλος. Ξαπλώνει κάτω χαμογελαστός. Ένα χαμόγελο που αντανακλούσε στην ψυχή όλων των Ολυμπιακών...
Οι καθυστερήσεις πέρασαν. Ο γκολκίπερ του Ολυμπιακού απομακρύνει την μπάλα. Ο διαιτητής σφυρίζει για τελευταία φορά στις 00:40:39. Και ίσως αυτό το 39 να θέλω να νομίζω ότι συνδέεται με το όνειρο που είδα. Όπως και ότι το γκολ το πέτυχε το νούμερο 9 της ομάδας. Αυτό ίσως παραπέμπει και στα 90 ευρώ που πλήρωσα στο αεροδρόμιο στο όνειρο. Ο δε φίλος με τα κρέατα του μπάρμπεκιου με προμήθευσε με powerbank χάρη στο οποίο είχα μπαταρία να καταγράψω το γκολ!
Τέλος! Ο Ολυμπιακός είναι κυπελλούχος Ευρώπης στο ποδόσφαιρο και μπαίνει στην χρυσή βίβλο της UEFA! Για μία αιωνιότητα, θα είναι κάτοχος ευρωπαϊκού τίτλου. Το πρώτο ευρωπαϊκό για την Ελλάδα στον βασιλιά των σπορ σε επίπεδο συλλόγων. Και εξωγήινοι να κατέβουν στη γη, αυτό δεν μπορεί να αλλάξει πια.
Οι στιγμές που ακολούθησαν, ήταν συγκλονιστικές. Πανηγυρισμοί, εκστασιασμένα πρόσωπα, ευτυχία. Τα μεγάφωνα παίζουν τη «Θάλασσα του Πειραιά», ο γενικός γραμματέας της UEFA Θεόδωρος Θεοδωρίδης παραδίδει το ευρωπαϊκό τρόπαιο στον Κώστα Φορτούνη. Γιατί να μην είναι και ο Σάββας εκεί;
Ακολουθεί ο γύρος του θριάμβου και οι παίκτες πανηγυρίζουν μαζί με τον κόσμο...
Οι οπαδοί της Φιορεντίνα καταστρέφουν τα καρεκλάκια της θύρας 21 στο απέναντι πέταλο. Στο δικό μας πέταλο, ο κόσμος ευτυχισμένος χωρίς καμία διάθεση καταστροφής. Μόνο κάποια αυτοκόλλητα για να θυμίζουν τη βραδιά.
Βγήκα από το γήπεδο χωρίς να έχω συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί. Είχα μία ηρεμία που με τρομάζει τώρα που την ανακαλώ. Περπατούσα αργά και κοιτούσα το έδαφος. «Τώρα περπατάω ως οπαδός ενός κυπελλούχου Ευρώπης στο ποδόσφαιρο».
Λίγα μέτρα πιο μετά, σκεφτόμουν και πάλι: «Πέρασαν πέντε λεπτά και ακόμα είμαστε κυπελλούχοι Ευρώπης στο ποδόσφαιρο». Για πάντα θα είμαστε κυπελλούχοι Ευρώπης στο ποδόσφαιρο!
Πρώτη σέλφι μετά τον τελικό με τη Δροσιά. Έφερε γούρι τελικά! Στις γειτονιές της Ν. Φιλαδέλφειας, κόσμος σηκώνει τις σημαίες του Ολυμπιακού στα μπαλκόνια και πανηγυρίζει μαζί με τους οπαδούς που αποχωρούσαν! Ανεπανάληπτες στιγμές!
Ο ηλεκτρικός ξεκινάει από τον Περισσό. Στη διάρκεια της διαδρομής μπαίνω στα αθλητικά και πολιτικά sites και στα social media.
Πρώτο θέμα παντού. Βίντεο από drone στην πλατεία Κοραή και το Δημοτικό θέατρο. Εικόνες που σου κόβουν την ανάσα... Αποθέωση από την UEFA και τα διεθνή ΜΜΕ: CNN, BBC, CBS, Sky Sports, Marca, Mundo Deportivo, Le Monde, Goal, Reuters, TNT, Transfermarkt. Οι φωτογραφίες με το χάραγμα του τροπαίου, οι εικόνες της απονομής, το βίντεο του γκολ με την περιγραφή του Θαναηλάκη, έκτακτη επικαιρότητα παντού. Τι να πρωτοαποθηκεύσω; Τι να πρωτοποστάρω; Η μπαταρία του κινητού καταρρέει. Αυτό που συμβαίνει, δεν έχει ιστορικό προηγούμενο και ο κόσμος παραληρεί...
Στη διάρκεια της διαδρομής της επιστροφής, σκεφτόμουν πόσο τέλεια έγινε όλο αυτό. Με γκολ στην παράταση και μάλιστα προς το τέλος που λυτρώνεσαι απόλυτα και όχι στη διαδικασία των πέναλτι που είσαι προετοιμασμένος για το τι θα συμβεί. Με συνδυασμό ευρωπαϊκού τίτλου στους νέους την ίδια σεζόν. Έγινε και την καλύτερη χρονική στιγμή, στα 99 χρόνια του συλλόγου, έτσι ώστε όλοι οι εορτασμοί της εκατονταετηρίδας, τα ντοκιμαντέρ, κτλ, να εστιάζουν στον ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό άθλο...
Ο ηλεκτρικός φτάνει στον Πειραιά. Ήμουν ζαλισμένος, χορτάτος και ευτυχισμένος. Άξιζαν και ο Κορνίλιους Τόμπσον και ο Κόντε και ο Γιουλ επί δέκα. Όλα πληρώθηκαν με τον ανάλογο τόκο.
Βγήκα από τον σταθμό του ΗΣΑΠ Πειραιά, αλλά δεν πήγα στο Δημοτικό Θέατρο. Έπρεπε να ξεκινήσει η συλλογή του αρχείου για όσα έχουν συμβεί, μία διαδικασία που συνεχίζεται μέχρι σήμερα με εκπληκτικά αποτελέσματα.
Ξεκίνησα με τα πόδια προς την αντίθετη κατεύθυνση. Μία διαδρομή περίπου μισής ώρας στον Πειραιά. Το κινητό δεν είχε πια μπαταρία. Περπατούσα ήρεμος, βλέποντας αυτοκίνητα και μηχανάκια να κορνάρουν, ευτυχισμένο κόσμο να τρέχει προς το Δημοτικό θέατρο, πυροτεχνήματα στον ουρανό, αλλοφροσύνη παντού...
Ενώ χανόμουν στα στενά της πόλης, οι πανηγυρισμοί αντηχούσαν και όλος ο Πειραιάς γιόρταζε τη μεγαλύτερη στιγμή στην ιστορία του ελληνικού ομαδικού αθλητισμού.
Τίποτα δεν θα ήταν πια το ίδιο. Μια νέα εποχή ξημέρωνε...
29-05-2024
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου