Εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε...

Υπάρχει ένα θέμα που σχετίζεται με την Αθλητική διαπλοκή και έχει να κάνει με τη στάση μας στις βραδιές της ήττας ή της στεναχώριας.

Όποιος μας παρακολουθεί, έχει προσέξει ότι εκείνες τις στιγμές προτιμάμε να απέχουμε, παρά να γράφουμε κατεβατά για τα αίτια των αποτυχιών, τα «μαύρα κουτιά» και όλα τα άλλα κλισέ, ούτε φυσικά να λαϊκίζουμε χτυπώντας διοικήσεις, προπονητές και αθλητές.

Από τη μία, ορισμένοι αντιολυμπιακοί μάς κατηγορούν ότι εξαφανιζόμαστε στα δύσκολα και είμαστε... πανηγυρτζήδες, επειδή εμείς δεν γουστάρουμε την κλάψα και τις θεωρίες συνωμοσίας, όπως κάνουν αυτοί ως γνήσια «ψέκια».

Από την άλλη, ορισμένοι Ολυμπιακοί μάς κατηγορούν ότι δεν τολμάμε να αγγίξουμε τους ενόχους των προβληματικών καταστάσεων.

Η πραγματικότητα είναι η εξής:

Έστω ότι στις δύσκολες βραδιές βγαίναμε να κράξουμε. Τι ακριβώς θα άλλαζε; Δηλαδή αν βγει η Αθλητική διαπλοκή και πει ότι οι μεταγραφές στο ποδόσφαιρο δεν φαίνεται να αποδίδουν, θα αλλάξει κάτι;

Πριν από έναν χρόνο, στις 05/11 ο Ολυμπιακός έχανε στο Καραϊσκάκη από τον ΠΑΟΚ με 2-4 και στις 30/11 από την Φράιμπουργκ στη Γερμανία με 5-0. Δεν γράψαμε το παραμικρό.

Δηλαδή ο Μαρινάκης δεν έβλεπε με τα μάτια του όσα συνέβαιναν; Χρειαζόταν ένα «άρθρο-παρέμβαση» της Αθλητικής διαπλοκής; Έφτασε η μεταγραφική περίοδος του Γενάρη και έγιναν αυτά που έπρεπε.

Το αποτέλεσμα ήταν, όσοι μας έκραζαν που δεν κατηγορούμε τη διοίκηση, να μας στέλνουν λίγους μήνες αργότερα μηνύματα μήπως έχουμε πρόσβαση σε κανένα εισιτήριο για τον επαναληπτικό ημιτελικό με την Άστον Βίλα και για τον τελικό της Ν. Φιλαδέλφειας με την Φιορεντίνα.

Θα μπορούσαμε να «κράξουμε» τον Ρέτσο για τα πέναλτι με Φράιμπουργκ, Μακάμπι και Φενέρ. Τι θα άλλαζε; Απλώς θα είχαμε εκτεθεί από τον ποδοσφαιριστή που ήταν εκ των κορυφαίων του τελικού.

- Έχουμε κατηγορηθεί και μέσω μηνυμάτων (ευτυχώς από ελάχιστους) ότι ασχολούμαστε υπερβολικά με την αντιπροπαγάνδα και τα αντολυμπιακά ΜΜΕ ή τα trolls που σχολιάζουν παντού και διασύρονται από την πραγματικότητα, ενώ θα έπρεπε να βλέπουμε τα δικά μας προβλήματα.

Η πραγματικότητα είναι η εξής:

Όταν εμφανίζεται για παράδειγμα ένας αεκτζής και ψελλίσει κάτι για «παράγκα», θα κάνουμε το εξής:

Θα γράψουμε για το πρωτάθλημα του Γιαννάκη, για το χάρτινο στην Τούμπα, για το κύπελλο με το οφσάιντ του 2010, για τα εκατομμύρια της περιφέρειας για το γήπεδο, για τα 300 εκ. χρέη, για τη Γ' εθνική, για το άρθρο 44, για τη σεζόν του Ψωμιάδη με το παγκόσμιο ρεκόρ στα πέναλτι και τον Παπίλια, για το «πέστε κάτω», για το black out της Ν. Φιλαδέλφειας, για τα «μαϊμουδένια» πέναλτι του 1992 ή του 1994, για το σκάνδαλο του δακρυγόνου το 1991, για την υπόθεση Χρυσοβιτσάνου, για το παγκόσμιο ρεκόρ στα bans του μπάσκετ, κτλ.

Αυτό γίνεται για τρεις λόγους: Πρώτον για να φέρουμε σε δύσκολη θέση τον ίδιο τον σχολιαστή που του χαλάμε τα αφηγήματα, δεύτερον για να «οπλίζονται» οι ολυμπιακοί με επιχειρήματα σε κουβέντες στα social media ή διά ζώσης και τρίτον για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας.

Υπάρχουν λοιπόν λόγοι που τα γράφουμε αυτά. Αν κάνουμε κάτι αντίστοιχο, σε μία περίοδο αγωνιστικών προβλημάτων, πού θα ωφελήσει;

Παρόλα αυτά, ποτέ δεν έχουμε βγάλει στη σέντρα Ολυμπιακούς που έκραζαν και μετά γελοιοποιήθηκαν από την πραγματικότητα. Η στόχευσή μας είναι πάντοτε στους απέναντι...

- Έχουμε κατηγορηθεί ότι βγάζουμε στη σέντρα αντιολυμπιακά ΜΜΕ και trolls για τους «κουβάδες» που τρώνε στις προκλητικές τους προβλέψεις.

Η πραγματικότητα είναι η εξής:

Έχουμε κάθε δικαίωμα να το κάνουμε αυτό, γιατί εμείς δεν κάνουμε προβλέψεις, ειδικά προκλητικές. Ανατρέξτε στις δημοσιεύσεις της σελίδας μας την 29η Μαΐου, τη μέρα του τελικού με την Φιορεντίνα. Άπαντες έγραφαν (και καλά έκαναν) ότι «σήμερα ξημερώνει η μεγαλύτερη μέρα στην ιστορία του Ολυμπιακού, απόψε ο θρύλος φέρνει στην Ελλάδα το πρώτο ευρωπαϊκό». Εμείς δεν το κάναμε.

Οι απέναντι περίμεναν να κάνουν αφίσα την απονομή της Φιορεντίνα, όπως είχαν στα παιδικά τους δωμάτια το γκολ του Κόντε. Εδώ πανηγύριζαν την ήττα των νέων στο διηπειρωτικό, εκεί θα κολλούσαν;

Δεν αισθάνθηκα στιγμή την ανάγκη να γράψω το παραμικρό λίγες ώρες πριν τον τελικό. «Ας νικήσει ο Ολυμπιακός και θα έχω μπροστά μου μία ζωή για να γράφω» σκέφτηκα. Όπερ και εγένετο. Από εκείνη τη μέρα, δεν έχω σταματήσει να γράφω.

Αφού δεν κάνουμε προβλέψεις, έχουμε κάθε δικαίωμα να γλεντήσουμε δίχως αύριο όσους ξεφτιλίζονται.

Για παράδειγμα, διασύραμε όσους θεωρούσαν δεδομένο για μήνες ότι θα κατακτούσαν το πρώτο τους ευρωπαϊκό στο βόλεϊ το 2023 και τελικά ο Ολυμπιακός τούς υπέταξε μέσα στον Άγιο Θώμα και πήρε εκείνος το τρίτο του ευρωπαϊκό στο βόλεϊ ανδρών.

- Υπάρχει η κατηγορία των δήθεν ανεξάρτητων δημοσιογράφων που πρόσκεινται στον Ολυμπιακό, αλλά διαρκώς πολεμάνε ύπουλα.

Η πραγματικότητα για αυτούς, είναι η εξής:

Τις βραδιές της ήττας νιώθουν χαρούμενοι. «Εμείς τα λέγαμε, εμείς είμαστε ανεξάρτητοι, εμείς είμαστε πραγματικοί δημοσιογράφοι» γράφουν και φουσκώνουν από περηφάνεια, ενώ τα πλήθη παραληρούν. Νιώθουν Χέμινγουει, θεωρούν ότι αξίζουν Πούλιτζερ και ότι η ιστορία τούς έχει κατατάξει δίπλα στους δημοσιογράφους της Washington Post που αποκάλυψαν το σκάνδαλο Watergate. Τύφλα να έχουν οι πολεμικοί ανταποκριτές.

Η πραγματικότητα είναι η εξής:

Διαρκώς πολεμάνε εκ του πονηρού και περιμένουν τα στραβά αποτελέσματα και την περίοδο του ντεφορμαρίσματος, προκειμένου να πουλήσουν δημοσιογραφιλίκι.

- Υπάρχουν και οι αναλυτές των αποτυχιών.

Η πραγματικότητα για αυτούς είναι η εξής:

Κατεβατά χωρίς νόημα, λέγοντας ένα εκατομμύριο πράγματα, χωρίς να καταλαβαίνεις που θέλουν να καταλήξουν. Σε κάτι από όσα λένε ίσως πέσουν μέσα, για να πουν μετά: «εμείς τα λέγαμε, να μας διαβάζετε».

Το όνειρο κάποιων, θα ήταν να βγούμε με posts και άρθρα, με τίτλο «Ξύπνα Μαρινάκη», «Εγκλήματα Μεντιλίμπαρ», «Έκλεισε ο κύκλος του Μπαρτζώκα» και άλλα γραφικά.

Ταυτόχρονα, στα σχόλια θα γινόταν πάρτι από υπερβολές και οι απέναντι θα τα διάβαζαν, εισπράττοντας χαρά.

Στις ήττες του Παναθηναϊκού, απολαμβάνω να διαβάζω τα posts του Μαραγκουδάκη στον «Παναθηναϊκό συναγερμό». Κατάρες, ύβρεις, κτλ. Ένας άνθρωπος που υποφέρει και λογικά χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο. Δεν υπάρχει τίποτα πιο απολαυστικό.

Για ποιο λόγο να δημιουργηθεί μία τέτοια ατμόσφαιρα και στα δικά μας μέσα; Για να χαίρονται οι απέναντι; Για να γράφουν οι δικοί μας ακραίες υπερβολές; Το κέρδος ποιο είναι;

Γιατί πρέπει να κάνουμε ανάλυση; Όταν το πιο σιχαμένο φαινόμενο του ελληνικού αθλητισμού παίρνει την Ντιφαλίγκα που δεν αξίζει και την ίδια ώρα παθαίνει ρήξη επιγονατίδας ο Έβανς με την εθνική του και δύο 24ωρα μετά, τραυματίζεται ο Φαλ πριν τους τελικούς, τι ακριβώς να γράψουμε;

Όταν η ΠΑΕ Ολυμπιακός βλέπει το μεσοεπιθετικό πρόβλημα που υπάρχει και ενισχύεται με τον Γιαζίτζι, αλλά εκείνος παθαίνει χιαστό στο 19ο λεπτό συμμετοχής του με τα ερυθρόλευκα, τι μπορούμε να γράψουμε;

Εμάς δεν μας ενδιαφέρουν όλα αυτά. Δεν είμαστε οι «προφήτες της ήττας» δεν πουλάμε ότι είμαστε οι αντισυστημικοί που πάνε κόντρα σε διοικήσεις, αλλά τελικά απλώς χαϊδεύουν τα αυτιά των θολωμένων αναγνωστών τους. Ούτε φυσικά το παίζουμε ειδήμονες του αθλητισμού, όπως κάποιοι που θεωρούν ότι έχουν δίπλωμα UEFA επειδή έβγαλαν μια σχολή δημοσιογραφίας.

Το εύκολο είναι να κράξεις, το δύσκολο είναι να κάνεις υπομονή.

Έκαστος στο είδος του λοιπόν. Εμείς σε αυτό που κάνουμε, ο Μαρινάκης και οι Αγγελόπουλοι στη διοίκηση, ο Μεντιλίμπαρ και ο Μπαρτζώκας στην τεχνική ηγεσία, οι αθλητές στο να αγωνίζονται...

Ταμείο στο τέλος.