Η κατάθλιψη μετά από κάθε Μουντιάλ και Euro και το μοναδικό γιατρικό...

Όπως έχει πει ο Αντώνης Καρπετόπουλος, «η συναισθηματική ηλικία ενός άντρα είναι τα Μουντιάλ που έχει δει. Δηλαδή ένας άντρας πεθαίνει περίπου 15 χρόνων. Οι άντρες είμαστε παιδιά, στα Μουντιάλ μεγαλώνουμε έναν χρόνο. Πολλές φορές σκέφτομαι διάφορες φάσεις της ζωής μου και ένας απολογισμός που πάντα μου αρέσει να κάνω είναι που ήμουν στα Παγκόσμια Κύπελλα»

Με βάση τα λεγόμενα Καρπετόπουλου, η Αθλητική Διαπλοκή είναι 7 χρονών. Τόσα Μουντιάλ έχει ζήσει.

Το πρώτο Μουντιάλ που θυμάμαι, ήταν το Μουντιάλ του 1994 που έγινε στις ΗΠΑ όταν ήμουν 10 ετών. Λίγες μέρες πριν την έναρξη, είχε πέσει στα χέρια μου ένα μικρό περιοδικό με αφιέρωμα στις 24 φιναλίστ και το αναλυτικό πρόγραμμα της διοργάνωσης. Το πολύχρωμο περιοδικό και το καθημερινό πρόγραμμα του τουρνουά και του παγκόσμιου πανηγυριού με τους καλύτερους παίκτες του κόσμου σε καθημερινή δράση μου άνοιξαν ένα παράθυρο μαγείας που δεν είχε καμία σχέση με την Α εθνική, τα νταμάρια στο γήπεδο του Βύρωνα και τη λασπωμένη Ριζούπολη. Για έναν μήνα δεν ξεκόλλησα από την τηλεόραση.

Η συμμετοχή της Ελλάδας έδινε ακόμα μεγαλύτερη μαγεία στα μάτια μου. Η προσπάθεια της εθνικής μας ήταν αποτυχημένη, όπως και η δική μου προσπάθεια να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά στις 2μιση τα ξημερώματα για να δω τον αγώνα Ελλάδας-Νιγηρίας για την 3η αγωνιστική παρότι η μητέρα μου τήρησε την υπόσχεσή της και με ξύπνησε για να τον δω.

Το τέλος της διοργάνωσης βρήκε τους Βραζιλιάνους στον έβδομο ουρανό και τους γείτονες Ιταλούς να χάνουν το τρόπαιο στον τελικό του Λος Άντζελες όπως το κέρδισαν την Κυριακή που μας πέρασε στο Γουέμπλει, στη διαδικασία των πέναλτι. Ο σημαντικότερος τίτλος του αθλητισμού κρίθηκε για πρώτη φορά στη ρώσικη ρουλέτα. Αδικία και δέος ταυτόχρονα. Και κάπου εκεί η σκληρή παραδοχή: Θα έπρεπε να περάσουν 4 χρόνια για να ζήσουμε ξανά τη μαγεία ενός τέτοιου ποδοσφαιρικού μήνα.

Το 1998 στα 14 μου, καθηλώθηκα στο Μουντιάλ που έγινε στη Γαλλία με την μεγάλη εθνική Γαλλίας του Ζιντάν, του Ανρί, του Καρεμπέ και του Λιζαραζού να κατακτά την κορυφή του κόσμου.

Παρίσι 1998: Ο Ζιντάν με το Παγκόσμιο Κύπελλο

Το 2002 το Μουντιάλ έγινε στην Ιαπωνία και τη Ν. Κορέα. Ήταν η πρώτη διοργάνωση στην Ασία και επίσης η πρώτη συνδιοργάνωση από δύο χώρες. Οι αγώνες ήταν σε πρωινές και μεσημεριανές ώρες Ελλάδας λόγω της διαφοράς ώρας με την Άπω Ανατολή. Κάπως έτσι βρέθηκα να βλέπω τους αγώνες μετά τις πανελλαδικές εξετάσεις συλλογιζόμενος ταυτόχρονα αν απάντησα σωστά στα θέματα. Τότε που περάσαμε στα πανεπιστήμια μέσα στην κατάθλιψη που είπε και ο Αλαβάνος σε ένα debate κάποτε.... Πρωταθλήτρια κόσμου η Βραζιλία του Ρονάλντο του παλιού του ορθοδόξου και του Ριβάλντο μόλις δύο χρόνια πριν έρθει στην Ελλάδα...

2002: Ο Ριβάλντο με το Παγκόσμιο Κύπελλο μόλις δύο χρόνια πριν ντυθεί στα ερυθρόλευκα

Σίγουρα τα Euro είναι μικρά Μουντιάλ. Άλλωστε ειδικά στα τελευταία Μουντιάλ κυριαρχούν οι Ευρωπαίοι. Το 2004 στην καλύτερη ηλικία, φοιτητής 20 ετών, έζησα το ανείπωτο θαύμα, το έπος του Euro. Το όνειρο που συνεπαίρνει ολόκληρη τη Ευρώπη και όπως φαίνεται θα μείνει ανεκπλήρωτο απωθημένο για πολλά χρόνια ακόμα και στη γενέτειρα του ποδοσφαίρου, την Αγγλία, το ζήσαμε τότε εμείς στην Ελλάδα!

"Μπροστά απ' το τέρμα του Τσεχ, χαμηλά πολύ γκολ, γκοοοολ ΓΚΟΟΟΟΟΟΛ ΓΚΟΟΟΟΟΟΛ, η Ελλάδα είναι στον τελικό" φώναζε ο Κώστας Βερνίκος στο γκολ του Δέλλα στον ημιτελικό.

Θυμάμαι στο 85' του τελικού να κάνω ένα εσωτερικό τάμα: «Ας λήξει έτσι ο τελικός και ας μην πάρω ποτέ ξανά καμία χαρά από ομάδα που υποστηρίζω στον αθλητισμό». Δεν ξέρω αν μετάνιωσα για το τάμα αυτό, αλλά ευτυχώς ο Θεός δεν με άκουσε.

Με θυμάμαι τη νύχτα του τελικού να περπατάω κατά τη διάρκεια των πανηγυρισμών από το Σύνταγμα και να φτάνω στην Πλατεία Κοτζιά όπου μία γιγαντοοθόνη είχε σε ζωντανή σύνδεση το CNN που έδειχνε πλάνα από την ίδια την πλατεία Κοτζιά. Στιγμές που κανένας δεν μπορεί να ξεχάσει ως τη μέρα που θα φύγει από τον κόσμο. Ένα μαγικό καλοκαίρι που συμπληρώθηκε από τους Ολυμπιακούς αγώνες. Όλη η χώρα ήταν σε έκσταση σε όλους τους τομείς. Θα προσγειωνόταν απότομα κάποια χρόνια αργότερα...

Υποδοχή ηρώων στο Καλλιμάρμαρο για την εθνική το 2004...

Εξαιρετικό και το Μουντιάλ του 2006 στα γήπεδα της Γερμανίας. Φοιτητής νομικής, η οποία όμως τελούσε σε πολύμηνη κατάληψη όπως όλες οι σχολές τότε, απόλαυσα το Παγκόσμιο Κύπελλο ως ορεκτικό ενός τρίμηνου καλοκαιριού. Σοκαρίστηκα κι εγώ με το αντίο του Ζιντάν στην παράταση του τελικού με μία κουτουλιά και μία κόκκινη κάρτα. Ήταν μία διαφορετική υπόκλιση στο κοινό ενός από τους κορυφαίους όλων των εποχών.

Η καριέρα του Ζιντάν ολοκληρώθηκε με μία αποβολή στην παράταση τελικού Μουντιάλ. Ο Ζιζού παίρνει την άγουσα για τα αποδυτήρια περνώντας μπροστά από το πολυπόθητο τρόπαιο που θα κατέληγε σε ιταλικά χέρια...

Το 2010 το Παγκόσμιο Κύπελλο δεν μου έκανε κλικ. Μου έχει μείνει η αλγεινή εμπειρία της βουβουζέλας. Αξέχαστη μέχρι σήμερα η ανατροπή της Ελλάδας με τη Νιγηρία και η πρώτη νίκη σε Μουντιάλ με την επική περιγραφή του Παύλου Παπαδημητρίου αν και για κάποιο λόγο μέχρι σήμερα έχω απίστευτα νεύρα με τον σχολιαστή της ΕΡΤ που στο γκολ ανατροπής του Τοροσίδη έλεγε: «όχι δεν μετράει, έδωσε... α όχι μετράει τελικά». Το τρόπαιο πήγε στην Ισπανία δίνοντας το απαιτούμενο βάρος που χρειαζόταν η ούτως ή άλλως σοβαρή φανέλα της. Δύο χρόνια πριν είχε κατακτήσει το Euro 2008 και δύο χρόνια μετά κατέκτησε το Euro 2012.

2008, 2010, 2012: Το ανεπανάληπτο threepeat της Εθνικής Ισπανίας...

Το 2012, νέος δικηγόρος στην Ελλάδα των μνημονίων είδα τη χώρα μας στο Euro 2012 να φτάνει παληκαρίσια στα προημιτελικά και να στέκεται αξιοπρεπώς απέναντι στην πανίσχυρη Γερμανία.

Ο Σοφοκλής Πιλάβιος και τα άλλα μέλη της Ελληνικής αποστολής πανηγυρίζουν το γκολ της ισοφάρισης του Γιώργου Σαμαρά μπροστά στην καγκελάριο Μέρκελ

Το 2014 στη Βραζιλία, ήταν το αγαπημένο μου Μουντιάλ. Μπορεί είκοσι χρόνια νωρίτερα να μην είχα καταφέρει να κρατηθώ ξύπνιος για να δω το Νιγηρία-Ελλάδα αλλά στα τριάντα μου πια μου άρεσε το ξενύχτι. Οι ώρες έναρξης των αγώνων 23:00 και 01:00 με είχαν ενθουσιάσει. Απόλαυσα όσο τίποτα σε γιγαντοοθόνη καφετέριας σε θάλασσα το Ιαπωνία-Ελλάδα 0-0 που έγινε 01:00 με 03:00 τα ξημερώματα, πανηγύρισα όσο τίποτα το πέναλτι του Σαμαρά και πόνεσα με τον αποκλεισμό στα πέναλτι με την Κόστα Ρίκα γιατί ήταν μία χρυσή ευκαιρία που δεν ξέρουμε σε ποια δεκαετία θα μας παρουσιαστεί ξανά. Εκείνο το Μουντιάλ έκρυβε και άλλες συγκινήσεις με αποκορύφωμα τα 7 γκολ της Γερμανίας στους οικοδεσπότες Βραζιλιάνους.

8 Ιουλίου 2014: Το sequel του Maracanazo 64 χρόνια μετά...

Το 2016 η Ελλάδα ήταν απούσα από το Euro της Γαλλίας. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο βρίσκεται στην χρυσή εποχή του. Έχει μόλις κατακτήσει το πρώτα από τα 3 συνεχόμενα Champions League με την Ρεάλ (+ άλλα δύο παλαιότερα, ένα με Ρεάλ και ένα με Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ) και κατακτά την κορυφή της Ευρώπης με την πατρίδα του γιατρεύοντας την ανοιχτή πληγή του 2004...

Εικόνες από τους έξαλλους πανηγυρισμούς των Πορτογάλων μετά την κατάκτηση του Euro 2016...

Το 2018 ήταν επίσης ένα πολύ καλό Μουντιάλ. Με εντυπωσίασαν το Βέλγιο και η Αγγλία, καθώς και οι ψυχωμένοι Κροάτες. Ο Μέσι ζούσε μια ακόμα πίκρα με την εθνική ομάδα λίγο πριν έρθει η δικαίωση του 2021 και η Γαλλία με το καλύτερο υλικό κατέκτησε δίκαια την κορυφή.

Δύο φωτογραφίες με 20 χρόνια διαφορά: 1998-2018: Ο λαός της Γαλλίας πανηγυρίζει στα Ηλύσια Πεδία την κατάκτηση των δύο Μουντιάλ

Το ταξίδι του Euro 2020 ολοκληρώθηκε την Κυριακή. Ήταν αναμφίβολα ένα από τα κορυφαία Euro όλων των εποχών. Στη μνήμη μας θα μείνουν χαραγμένα μεγάλα ματς όπως το Γαλλία-Ελβετία και το Ισπανία-Κροατία, το θαύμα της σωτηρίας του Έρικσεν από βέβαιο θάνατο και η απίστευτη πορεία των συμπατριωτών του μέχρι τα ημιτελικά, τα απίστευτα γκολ, το πάθος των Άγγλων οπαδών με το it's coming home, το θρίλερ της διαδικασίας των πέναλτι στον τελικό και πολλές άλλες στιγμές. Πρωταθλήτρια Ευρώπης αναδείχθηκε η Ιταλία για δεύτερη φορά στην ιστορία της.

Η διοργάνωση του τουρνουά σε 11 διαφορετικές χώρες πέτυχε παρότι στην εποχή της πανηδημίας αυτό ήταν πιο δύσκολο. Το μοντέλο εφαρμόστηκε μόνο για φέτος λόγω της επετείου των 60 ετών από την πρώτη διοργάνωση. Στο επόμενο Euro (2024), επιστρέφουμε στο μοντέλο της μιας διοργανώτριας χώρας και αυτή θα είναι η Γερμανία.

Ο λαός της Ιταλίας στους δρόμους γιορτάζει μαζικά την κατάκτηση του Euro...

Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ EURO

Μετά από έναν 100% ποδοσφαιρικό μήνα, δυστυχώς θα επιστρέψουμε σιγά-σιγά στην καθημερινή μας ποδοσφαιρική μιζέρια. Δικαστικές υποθέσεις και διαμάχες, ακροαματικές διαδικασίες, υπομνήματα, εφέσεις, CAS, προκαταρκτικές εξετάσεις, ποινικές διώξεις, ποινικά δικαστήρια, αναλύσεις διαιτητικών λαθών, επιθετικές ανακοινώσεις, αφαιρέσεις βαθμών, χρηματισμούς ΕΠΣ, παρασκήνιο στις εκλογές της ΕΠΟ, παραρτήματα, δανεικούς, παρεμβάσεις της ΟΥΕΦΑ, πληρωμένους κονδυλοφόρους, κτλ.

Η γιατρειά της κατάθλιψης αυτής υπάρχει και έχει όνομα: Λέγεται Τσάμπιονς Λιγκ. Η κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση του κόσμου που έμεινε όρθια στην απόπειρα εισβολής της European Super League.

Τα βράδια της Τρίτης και της Τετάρτης μας δίνουν κάτι από τη μαγεία των καλοκαιρινών Μουντιάλ και Euro καθώς μας χαρίζουν μοναδικές στιγμές με τους κορυφαίους παίκτες τους κόσμου.

Ας ξεχάσουμε λοιπόν τα ονόματα των χωρών και ας επανέλθουμε στα ονόματα των συλλόγων. Ο όμιλος Γαλλία - Γερμανία - Πορτογαλία - Ουγγαρία μας άρεσε αλλά και με όμιλο τύπου Μπαρτσελόνα - Ντόρτμουντ - Ίντερ - Σλάβια Πράγας δεν είναι άσχημα...

Σε κάθε περίπτωση μην ξεχνάμε ότι το επόμενο Μουντιάλ δεν αργεί. Έστω και χειμερινό. Ο Νοέμβριος και ο Δεκέμβριος του 2022 πλησιάζουν...

Αθλητική Διαπλοκή.